فواره های فرود
**
چه جای شکوه اگر زخم آتشین خودم
که هر چه بود ز مار در آستین خودم
فقط به خیزش فواره ها نظر کردم
فرود آب ندیدم! فریب از این خوردم
مرا نه دشمن شیطانی ام به خاک افکند
که تیر وسوسه از یار ِ در کمین خوردم
ز من مخواه کنون با یقین کنم توبه
من از بهشت مگر میوه با یقین خوردم!
قفس گشوده ام و « اختیار » بخشیدی
همین که از قفست پر زدم، زمین خوردم
فاضل نظری